De huidige landbouw vss gebruik van vitamines

Inhoud :
- De huidige landbouw vss gebruik van vitamines
- Ecosysteem op zijn kop, vitamine weg uit groenten (Telegraaf, 16 april 2008)

Desastreuse mis-management van onze landbouwgronden en intensieve landbouwmethoden hebben ertoe geleid, dat ons voedsel van dermate kwaliteit is, dat voedingssupplementen geen overbodige luxe zijn, maar bittere noodzaak voor een goede gezondheid.

In 1992 bevestigde de 'Earth Summit' in 'Rio' dat de gemiddelde amerikaanse akker 85% minder mineralen bevat dan grond die niet eerder voor landbouw bewerkt is geweest. Maar dit is nauwelijks nieuws. In 1936 stelde een rapport van de amerikaanse senaat al, dat er sprake was van een gebrek aan mineralen in de grond van amerikaanse boerderijen en weidelanden. Dit gebrek is vervolgens ook terug te zien in de voedingsmiddelen die van deze grond afkomstig zijn. De onderzoekers die dit document samenstelden, hadden een groot en representatief aantal grondmonsters in de VS getest. De implicaties van deze testen waren nogal ver-strekkend. Het betekende dat zo'n 99% van de bevolking een gebrek had aan een hele reeks mineralen. Toen al werd aanbevolen de voeding van boerderijdieren en de amerikaanse bevolking aan te vullen met voedingssupplementen.

Sindsdien is de omvang van het probleem alleen maar groter geworden. De akkers van tegenwoordig (en helaas niet alleen in de VS), zelfs die van biologische bedrijven, bevatten nog maar heel weinig van de voedingsstoffen die wij dagelijks nodig hebben. Als gevolg daarvan bevatten de voedingsmiddelen die wij op tafel zetten, heel weinig van de voor onze gezondheid essentiele vitamines en mineralen. Commercie en hebzucht zijn de oorzaken van dit gebrek aan essentiele mineralen in onze aarde. We hebben het hier welliswaar vooral over de amerikaanse cijfers, maar de amerikaanse landbouwmethodes (middels intensieve bemesting) wordt ook in West-Europa toegepast.

Aan het begin van de 19e eeuw, konden families die op de prairies landbouw bedreven, niet lang op dezelfde plek blijven. Deze pioniers hadden het niet al te veel op met de fijne kneepjes die in Europa al langer toegepast werden: groenbemesting, vrucht-rotatie en het braak laten liggen van de velden. Hun gronden leverden gedurende vijf tot acht jaar ruime hoeveelheden voedsel op, maar daarna groeide het graan nauwelijks meer en was het niet meer in staat om aren te produceren. De boeren putten de grond uit. Als ze er in slaagden zonder oogst de eerste winter te overleven, trokken de overlevenden verder naar het westen om daar opnieuw te beginnen. Aan het eind van de 19e eeuw werd NPK geintroduceerd: een kunstmatige meststof gemaakt van stikstof (N), fosfor (P) en kalium (K). Voor boeren, die telkens verder naar het westen moesten trekken, leek dit een geweldige uitkomst. Ruim 100 jaar later 'lijkt' dit nog steeds zo. Met deze drie mineralen in de voor de lokale situatie juiste verhouding (plus water, warmte en licht) zien planten er gezond uit en leveren ze maximale opbrengst. Daarmee is de boer verzekerd van zijn winst en dus van zijn 'brood'.

Aldus de theorie van de duitse chemicus Justus von Liebig (1803-1873). Hij beweerde dat stikstof, fosfor en kalium de enige mineralen waren, die mens en dier nodig hadden. Met behulp van nieuwere apparatuur kwam hij erachter dat de as, die na het verbranden van de plantenweefsel overbleef, ook nog een hele reeks andere mineralen bevatte.

Veel publicaties maakten echter - onder druk van de producenten van de moderne kunstmest- geen melding van Liebig's lange en gedetailleerde herroeping van zijn theorie. Als gevolg daarvan bleef de westerse tuin-en landbouw de NPK meststof enthousiast verder gebruiken en vele miljoenen mensen over de hele wereld eten voedsel dat gevaarlijk weinig bouwstoffen bevat. De boeren verbouwen voedsel, oogsten dat om ons te voeden en bemesten de grond vervolgens weer met NPK. Ze verbouwen nog meer voedsel, oogsten wederom en herhalen de NPK-bemesting. We zijn nu al jarenlang bezig om onze landbouwgronden 'uit te putten', zonder het hele scala aan mineralen terug te geven aan de grond.

Bovendien verzwakt het gebruik van slechts drie voedingsstoffen de planten op de akkers, waardoor ze gevoeliger worden voor ziektes en plagen. De NPK-mest is daarnaast zeer zuur, waardoor de PH-balans (zuur-base) van de grond uit het evenwicht wordt gebracht. Het vermogen van de grond om elementen te absorberen, is bij neutrale of licht alkalische omstandigheden maximaal.Zure grond dood in de grond de aanwezige micro-organismen. Het is de taak van deze beestjes om de mineralen in de aarde zodanig om te zetten, dat de planten ze kunnen gebruiken. Zonder deze micro-organismen, blijven deze mineralen opgesloten en zijn ze onbereikbaar voor de planten.

Een studie weest uit dat meer dan 1/3 van de landbouwgrond in het Great Plains - het landbouwcentrum van amerika - een PH-waarde heeft van minder dan 5,5, terwijl de waarde boven de 7 zou moeten liggen. Zure grond bevat volgens de canadese ministerie van landbouw weinig magnesium en meestal ook te weinig calcium. Planten groeien welliswaar (gestimuleerd door de kunstmest) maar ze hebben wel een tekort aan esesntiele sporenelementen. Bij gebrek daaraan nemen de planten zware metalen uit de grond op, bijvoorbeeld: aluminium, kwik en lood. Door de voedselketen komen deze zware metalen ook bij ons terecht en wij gaan deze stoffen gemakkelijker absorberen als we een gebrek aan beschermende mineralen hebben. Ons lichaam houdt deze giftige mineralen, sporen van bestrijdingsmiddelen en chemische afvalstoffen, die aan het mest worden toegevoegd vast, hetgeen op den duur de gezondheid bedreigd.

Een internationale studie, die de concentraties voedingsstoffen in de diverse werelddelen evalueert, meldt: 'De huidige landbouwmethoden, vooral het overmatig gebruik van landbouwchemicalien veroorzaken ernstige tekorten aan mangaan en andere mineralen, zowel in de grond als in de planten, die daarop groeien. Vooral mangaan, zink en ijzer zijn in de onderzochte monsters in zeer lage concentraties aanwezig.'

Kalk; boeren bestrijden de zure grond met kalk. Door deze praktijk wordt er calcium en magnesium aan de grond toegevoegd, hetgeen de PH van de grond veranderd en bladgroei sterk bevorderd. Maar tegelijkertijd worden daardoor mangaan en andere sporenelementen aan de grond onttrokken. Deze bestrijdingsmiddelen in-aktiveren bepaalde enzymen die de opname van mangaan en andere mineralen door de plant bevorderen. Moderne hybride granen smaken minder en bevorderen allergie sterker dan de oorspronkelijke graansoorten. Ze zijn bovendien zwak en afhankelijk van chemicalien voor de bescherming tegen ziektes en plagen. Dat geld niet, of in veel mindere mate voor de oorspronkelijke graansoorten. Bestrijdingsmiddelen verzwakken de plant nog verder, waardoor ze vervolgens nog weer gevoeliger zijn voor de aanval van andere insecten (vicieuce cirkel-effect). Meer dan 500 insecten soorten zijn inmiddels resistent tegen pesticiden. In tegenstelling tot mensen kunnen planten bepaalde aminozuren, essentiele vetzuren en vitamines zelf aanmaken, maar geen enkel organisme kan mineralen produceren. Vitamine, eiwitten, enzymen en aminozuren hebben mineralen nodig om hun taken te vervullen. Mens en dier hebben circa 50 mineralen nodig en als de akker die mineralen niet bevatten, zitten ze ook niet in het voedsel wat van de akker af komt.

Uit een onderzoek naar het dieet van veganisten en vegetariers, die alleen plantenmateriaal eten, bleek dat hun voedsel meer dan de dagelijks aanbevolen hoeveelheid (ADH) van de meeste vitaminen bevatten. Maar die voeding bevatte bijvoorbeeld slechts 96% van de ADH voor zink en 46% van de toch al lage ADH voor selenium. Zelfs grote hoeveelheden plantaardig voedsel zijn dus niet genoeg om bepaalde ziekten als gevolg van mineraaltekorten te voorkomen. Een lage selenium-concentratie is een risico-factor voor zowel kanker als hartaanvallen.

Het eiwitgehalte van tarwe en andere granen is een betrouwbare index van een afnemende vruchtbaarheid van de grond. In 1900 bestond tarwe voor 90% uit eiwitten, tegenwoordig is dat 9%. Om de voedingsstoffen binnen te krijgen, die vroeger in 1 snee brood zaten, zouden we nu dus tien sneetjes brood moeten eten. In 1958 bevatte 100 gram spinazie 158 mg ijzer. In 1967 was het ijzergehalte al gedaald naar 27 mg en in 1973 bevatte spinazie nog maar 2,2 mg ijzer. Inmiddels wordt vermoedt, dat het ijzergehalte nu niet meer als 1 mg per kilo bedraagt.

Meststoffen op basis van stikstof, kunnen planten ook nog op een andere manier be-invloeden. De grote hoeveelheden stikstof die op de gangbare landbouwgronden worden gebruikt, beinvloedt de eiwitkwaliteit van de plant. Maar een grote hoeveelheid stikstof in de grond produceert ook andere problemen. Als de stikstofconcentratie groter is, dan wat de plant voor de foto-synthese nodig heeft, dan wordt de rest opgeslagen in de vorm van nitraten. Als de nitraten uit de plant in ons lichaam opgenomen worden, kunnen deze tijdens de spijsvertering worden omgezet in kankerverwekkende nitrosamines (zelfde kankerverwekkende stoffen die ook in sigarettenrook en in gerookte etenswaren voorkomen). Kunstmeststoffen kunnen de nitrosamine-vorming ook nog op een andere manier bevorderen. Er zijn aanwijzingen dat ze het aantal bacterie'en op planten doen toenemen. Deze bacterie'en maken vervolgens de omzetting mogelijk van nitraat in nitrit, een voorloper van nitrosamine. Normaal gesproken beschermen anti-oxidanten uit ons voedsel ons voor de schadelijke nitrosamines. Helaas blijken echter ook de concentraties essentiele anti-oxidanten in ons voedsel - bijvoorbeeld vitamine C en A - steeds verder af te nemen.

Mineralen zijn niet de enige nutrie-enten, die in de conventionele verbouwde voedingsmiddelen ontbreken. Er zijn aanwijzingen, dat het vitamine-gehalte van fruit, groente en granen gedurende de afgelopen 50 jaar sterk is verminderd. In 1999 vergeleek de voedingsdeskunde Alex Jack de voedingswaarde in het handboek van het amerikaanse ministerie van landbouw met de waarde die in 1975 werden gepubliceerd. Hij stelde een afname van een aantal mineralen vast en merkte tevens op, dat bloemkool 50% minder vitamine C bevat, dan in 1975. Hij schreef toen een brief naar het ministerie waarin hij om een verklaring vroeg. Hierop is nooit gereageerd.

In maart 2001 kreeg Alex Jack ook steun van 'Live Extension Magazine'. Met de hulp van Jack en de voedingswaardetabellen van het ministerie (deze keer uit 1963)publiceerde het blad een eigen vergelijking. De resultaten? Vitamine C uit pepertjes, gingen terug van 128 mg naar 89 mg. Vitamine A in appels, is van 90 mg gereduceerd tot 53 mg. Broccoli en boerenkool hebben de helft van hun vroegere pro-vitamine A verloren. Het vitamine C-gehalte in bloemkool is eveneens met 50% gedaald. Afgezien van het feit dat fruit, groentes en granen voor het grootste deel in mineraal arme grond worden verbouwd, worden die voedingsmiddelen ook nog eens langdurig opgeslagen, voordat ze uiteindelijk worden verkocht. Daarna worden ze vaak nog langer bewaard voor ze opgegeten worden of in maaltijden verwerkt worden. Een interessante studie, die de historische teruggang van mineraalgehalte van fruit en groente tussen 1930-1987 gedocumenteerde, leverde een aantal verbazingwekkende conclusies op.

Zo blijkt bijvoorbeeld, dat moderne aardappelen 40% minder kalium bevatten, dan de aardappelen die 50 jaar geleden werden geteeld. Wortelen bevatten nog maar de helft van het calcium, dat ze vroeger bevatte en 75% minder magnesium. Tomaten bevatten 90% minder koper. Appels bevatten 2/3 minder ijzer dan vroeger. Hetzelfde geldt voor abrikozen. Voor zo'n 20 veel voorkomende fruit en groentesoorten, moet worden geconstateerd, dat de voedingswaarde veel lager ligt dan vroeger.

Copyright 2000 - 2024 by RR